Simitçi ÇOCUK...

--------------------------------------------------------------------------------

Bugün gemide simitçi bir çocuğa rastladım. Esmer tenli, 10 yaşlarında bir çocuktu ve büyük bir ihtimalle Kürttü. Gemi limana doğru yaklaştığında önlere doğru ilerleyince farkettim onu. Tam yanımda duruyor ve limana doğru bakıyordu. kimse ona doğru bakmıyordu, o da zaten ilgi çekmek istemiyordu, nasılsa satmıştı tüm simitlerini. Bugün şanslıydı.
Yüzüne ilk baktığımda o gülümseyen ifadenin sebebini simitlerini bitirmiş olmasına bağlamıştım. Oysa dikkatli baktığımda ara sıra kendi kendine gülüyordu. Onun baktığı yöne baktığımda farkettim ki, kıyıda simitçi çocuğun yaşıtı çocuklar teknelerin üstünden, duvarın üstünden suya atlayıp gülüşüyorlardı. Simitçi çocukta onlarla birlikte eğleniyordu. İçindeki şey burukluk değildi aksine, gülüyor, içi sevinçle doluyordu. Bu muhteşemdi... Gemiden indiğinde de hala onları izliyordu, giderken arkasına dönüp dönüp bakıyordu. Eğleniyordu.
Eve doğru ilerlerken düşündüm de, o çocuk filan değildi, çalınmıştı onun çocukluğu. Hiç olmuştu onun en güzel yılları. Boyu küçüktü ama... 'Acaba neden?' diye düşündüm. Aklıma ilk olarak başının üstündeki tepsi geldi. Acaba tepsi mi izin vermiyordu uzamasına? Yok yok tepsinin suçu değildi bu. Olsa olsa omuzlarındaki yüktü onun başını toprağa yakın tutan. Üzülüyordum onun o haline ama bir yandan da yüzündeki gülümseme aklıma geldikçe içim bir hoş oluyordu. O hala başkalarının mutluluğuna sevinebiliyordu. İşte buydu bu gezegeni ayakta tutan. Başkaları için sevinebilmek, başkaları için üzülebilmek...
Onun çocukluğunu çalan karanlık o çocuk kadar güçlü değildi ve olamazdı. Evet ilk bakışta karanlık kazanmış gibi gözükebilir, çocuğun çocukluğunu yaşamasına izin vermeyebilir. Peki ya gülüşleri? İşte onu alacak göz yoktu o karanlıkta! Bir filmin kapağının arkasında yazdığı gibiydi herşey; "MASUMİYET KARANLIĞIN ASLA TAHMİN EDEMEYECEĞİ BİR GÜCE SAHİPTİR"

super yaa bence okıuyun...